| FIAT GIARDINIERA (FK-22-02; bouwjaar 1961)
Het Fiatje werd in voorjaar 1964 aangeschaft. In Capelle a/d/ IJssel stond bij Autohandel Toneca een 3 jaar oud Fiatje blinkend wit te koop voor fl. 2150,- (31 mei 1964, km stand 37700). Wat een luxe: droog zitten als het regent en een groot open dak als de zon schijnt. 's-Zomers zijn we nog eens een weekje richting Trier geweest.
In die tijd waren auto'tjes van drie jaar al aardig roestig onder het overgespoten koetsje, maar dat bleek later pas. Net als het klussen aan de motor ging het met het Fiatje ook. Gewoon thuis, maar aangezien de poort achter te smal was voor een autotje ging het gewoon voor de deur op de stoep; uitgespreide plaid er naast om onderdelen en gereedschap uit te stallen. Ook onderweg was wel eens iets zoals de weigerende startmotor in Soest, maar aanduwen hielp dan. Maar er mankeerde wel meer aan: in Krimpen kon ik net de benzinepomp halen met veel gedoe achter/onderin: de kop stond geloof ik roodgloeiend toen ik de klep opendeed. Na lang afkoelen en tanken ging het weer verder.
Het vele hout nodig voor de verbouwing van de boerderij in Groot Ammers kwam er mee uit Oudewater en daarna de verhuizing (een vlinderstoel kon moeiteloos door het open dak naar binnen. Bijna mijn hele diensttijd kon ik er mee doorkomen: vanaf 10 mei 1966 (per 1 juni dagelijks) Groot Ammers - Den Haag vv. Het Fiatje onderging nog een totale schilderbeurt met de kwast met toevoeging van een straktrekkende substantie, er kwam een brede zwarte bies op en als klap op de vuurpijl een schijnwerper midden op de motorkap. Het werd ook voorzien van een (verboden?) dubbeltonige claxon die met een voetschakelaar bediend werd. Eens werd ik aangehouden om de claxon te kontroleren: niets aan de hand, want de authentieke installatie funktioneerde gewoon: Pieieiep zei die. Uit mijn elektronica hobby kwam bovendien nog een ampèremeter verkleed als toerenteller aan boord (ligt nog in de vitrinekast).
Een ander accessoire was de knop aan het stuur waarmee snel van uiterst links naar rechts gedraaid kon worden. Dat was handig om nog net voordat je overreden werd door de tram achteruit in te parkeren. In het vroege voorjaar van 1967 was het doorgeroeste A-stijltje oorzaak van het inleveren van het kentekenbewijs aan een motoragent. Ik had er geen last van: er hing een plaid voor het gat. Ik was net onderweg om nieuwe banden te kopen bij Hofka. Gelukkig gebeurde het net vóór ik daar arriveerde. Met alle gebreken werd het Fiatje om niet overgedragen aan de monteur die er wel eens onderhoud aan pleegde. (Je kon je toch niet voorstellen dat dergelijke auto'tjes 30 jaar later als klassiekers nog steeds rond zouden rijden, zie fiat500club.nl). De handleiding, autokostenboekje en folders heb ik nog. MORRIS MINOR TOURER (CABRIO)
Het kenteken van deze auto is mij totaal ontgaan. Dit toen al oude karretje heb ik waarschijnlijk een tijdje 'geleend' van schoonpapa tijdens een reparatie van de Fiat. Wanneer? Ik denk in de periode net voor mijn diensttijd toen ik kort gewerkt heb in Schoonhoven. Het beestje had ook al moeite met de veerstoep, de schokbrekers waren ook al op denk ik, want de ophanging bonkte tegen het binnenscherm. Op een zekere dag vroor het plotseling een beetje veel en daar kon het koelwater niet tegen. Buiten in het winterzonnetje laten ontdooien, maar de schade was er al. In die tijd gooide je gewoon water in het koelsysteem en tegen de winter werd daar dan antivries aan toegevoegd. HEINKEL (TL-49-97; 1957-1959)
Oorspronkelijk was die van schoonpapa geweest (zie "Klassiekers") en die had daarvoor al een Puch scooter gehad (SE-84-11; dus 1955-56, dat bleek een Condor-Puch 125 RL(A)) De Heinkel werd doorverkocht aan oom Jan Bakker en kwam bij ons toen het Fiatje in beslag genomen was wegens doorgerotte A-stijl;-). Eerst nog even op de Lambretta van Rinus een poosje (m.i.v. 24 april 1967) van Den Haag naar huis gereden, totdat Jan Bakker dus zijn eerste auto -een Kever- aanschafte. Het nadeel van scooters ondervond ik ook aan den lijve: op de Mallemolen(!) op de natte kinderhoofdjes onderuit. Voordeel van een scooter is dat je er zo van af stapt. Geen schade gelukkig door de valbeugels. Hij had trouwens ook een fijn windscherm. Met de Heinkel (type 103-A1) ging ik na mijn diensttijd ook naar Rotterdam om op het architectenburo te werken. Hij had eerst wel moeite met de helling van de veerstoep: kleppen stellen en het was over. Het was overigens een viertakt motor met electrische starter, luxe hoor!
Na de aanschaf van de Seven is hij voor fl. 200,- verkocht ondanks dat we ruimte genoeg hadden in de boerderij? Maar ja, het was toch een hoop geld in die tijd;-) AUSTIN SEVEN (48-73-EU; 1967)
Eind 1967 kwam het zover dat een nieuwe auto aangeschaft kon worden. Een scooter is niet zo'n handig vervoermiddel voor een klein gezinnetje (3) met een kinderwagen en zo. Na lang wikken en wegen (een Triumph of een Seventje?) werd het een Austin Seven de Luxe (island blue) met als accessoires een zijspiegel (fl. 22,50), voor de goede orde aan de linkerkant, rechts was helemaal niet nodig in die tijd, achteruitrijlamp (fl. 52,50), een Hollandia vouwdak (fl.300,-) en een sportuitlaat (fl. 59,-). Totaal aankoopbedrag fl. 6073,-. Het maandsalaris bedroeg toen fl. 750,-. Het grilletje met het 'snorretje' had van die mooie geribbelde horizontale lijsten, maar die hadden in de kortste keren al een flinke opdonder gehad van een taxichauffeur in Rotterdam, maar was door terug buigen weer te herstellen.
Na aflevering kwamen daar nog een toerenteller, een thermometer en een oliedrukmeter bij. Van de Caltexpunten (dacht ik) kwam een setje (heup)gordels (het doosje staat nog in de doka) en een houten stuur. Later werden bij Speedcentre nog een stuurverlagingsset, een verlenging voor de stoelrails en een pookverlenger aangeschaft. Het scheuren kon beginnen. Na een jaar werden de Dunlop C-41 bandjes bij een km-stand van 22.600 vervangen door Michelin X-AS voor ƒ 250,- (bij Hofka). In de zomer van 1968 zijn we met zijn vieren naar Spanje gereden (die weg had ik in 1963 met de Avalon Jazzband al verkend). Kinderwagen met Bas (6 wkn) dwars op de achterbank, Tom (3 jr.) kon er net naast, voetjes op de tent die op de grond lag (die hebben we nog!). Achterin drie koffertjes en een gasstel met pannen. Dagmarsen naar St. Florentin/Auxerre (530 km), Angesac/Millau (570 km) en Castelldefels (400 km). Onderweg kamperen en in Spanje eerst naar Castelldefels (inmiddels ponykamp) en Cubellas gereden: appartementje gevonden (residencia Masso, Cubellas (appartement Ptas 440,- à 6 ct = fl. 26,-), maar voor het zover was kwamen de 'tekortkomingen' van een Engelse auto in het Spaanse klimaat al aan de orde. Hij werd te heet (100-105°C): dus kachel volop aan, schuiframen en schuifdak open. Zo kalm aan verder ging er niets kapot. We zijn ook weer thuis gekomen (benzine fl. 200,- voor 3000 km). Volgens de ANWB kostte het rijden 18 ct/km, wij deden het voor 15,5 ct/km. Drie jaar na de aanschaf viel het oog op iets mooiers, groters en kwam het Seventje totdat Aty haar rijbewijs haalde (dec.1971) in de garage te staan. Toen bleek dat staan ook slecht is voor auto'tjes, remmen, lagers, uitlaat etc. Bij een plaatselijke garage laten repareren en toen kwamen de moeilijkheden. Die reparaties bleken slecht en deels niet uitgevoerd volgens de ANWB. Ruzie, hij dreigde zelfs mij overhoop te komen schieten naar lokaal gebruik? "Moet je gauw komen, zijn we er van af". Uiteindelijk alleen de goed verrichte reparaties betaald en meer niet.
Vier jaar later als bedrijfsauto op de Binnenweg achtergelaten in ruil voor de Volvo 142 van schoonpapa die in juli 1975 was overleden. Foto's [hangen in de garage], folders - ook van Mini 1970- aankoopnota, rekeningen, een Olyslagerboekje en de geschiedenis van de Austin Seven staan nog in de kast (kijk ook in de agenda van 1970). Ook nog veel folders van de 'afgevallen' keus: de Triumph in allerlei uitvoeringen. ALFA ROMEO (94-64-PH; 1970; chassisnr 1870502)
Ja, dat was luxe. Na lang peinzen gekozen voor de Alfa alhoewel de BMW garage aanmerkelijk dichterbij was (in Nieuwpoort). Dan nog de keuze tussen een even dure Junior GT en de Giulia 1600. Met het achterin zitten van de Kever weer in gedachte koos ik voor een vierdeurs en dus de Giulia. Opgetogen naar Alfa Rotterdam. Het gebruik een (forse?) aanbetaling te verrichten liet ik aan me voorbij gaan. Jaren later zou blijken dat ik daar geluk bij had. Immers de levering werd opeens 'overgenomen' door Autohotel, dat was wel een rare gang van zaken want veel informatie over het hoe en waarom werd niet gegeven. Een voordeel was wel dat de auto afgeleverd en onderhouden werd in de Hondiusstraat (achter de Nwe Binnenweg) vlak bij de zaak van schoonpapa. Voor de prijs van fl. 13.572,24 mocht ik hem in de kleur Alfa Rosso op 25 november 1970 meenemen (Rinus de Vaal kreeg nog 3% provisie). Bij levering bleek de auto met een kunststof stuur te zijn uitgerust, de 1e maal dat een Alfa geen houten stuur had, dat heb ik dus direkt laten veranderen en er kwam een houten stuur met een klein krasje van de onderdelenzolder. Nog net een versie met staande pedalen. Het voorjaar er na kwamen er nog meer wijzigingen, bah.
Ik had de auto volledig op de testrapporten en dokumentatie gekocht. De eerste proefrit ging dan ook achteruit de smalle garage in de Hondiusstraat naar de straat, dat kon ik dan ook wel zelf!
De opvallendste ervaring vond ik de (schijf)remmen, je hing als het ware in de gordels, die toen nog steeds niet verplicht waren. Wat een feest en rare blikken: langharig tuig in een Alfa! Alleen had ook de Alfa te lijden onder gebreken, die je niet zou verwachten. Na anderhalf jaar en 24.000 km ontstond er een briefwisseling met de importeur over een aantal gebreken: alle koplampen roestten, gescheurde krukaspoelie en lekkage aan de hoofdremcylinder. Uiteindelijk werd er fl. 254, - terugbetaald. Met de snelheid was niets mis: op de nieuwe A15 als we naar Rhenen of Wageningen gingen kon je makkelijk (toen nog legaal) 180 km/h rijden, dat schoot op! Je moest dan wel een km vooruit kijken, want niemand rekende op die snelheid. In 1974 kwam er zelfs nog een distributie systeem vanwege de Golf-crisis, voor het rijden naar de Academie in Rotterdam kreeg ik benzinebonnen. Voor dat ze gebruikt werden was de "crisis" al voorbij, op die ene autovrije zondag na dan? We zijn een keer samen naar Denemarken op vakantie geweest, maar dan moest de meeste bagage toch op de grond voor de achterbank liggen anders liepen de dikke banden tegen de wielkasten. Meestal kwamen we niet verder dan de jachthaven of 's-avonds naar de Academie, naar m'n werk in Schoonhoven ging ik meestal op de fiets. Doch toen ik na verhuizing vanuit Oosterhout dagelijks naar Eindhoven ging rijden gingen de kosten (±fl. 0,30/km) een beetje te veel worden. Ongeveer 25% van het salaris (±fl. 3000,-), een beurt kwam al op ongeveer fl. 600. Er moest ook vaak van alles vervangen of gerepareerd worden. Dus noodgedwongen naar iets gezocht dat goedkoper reed. Met veel moeite een koper gevonden (in Utrecht) die fl. 1200,- wilde betalen. Een paar maanden later eindigde de Alfa tegen een dikke boom! | | |
