De voormalige wolververij San Albin werd op mijn advies aangekocht. Het ligt aan de rivier die zowel voor waterkracht als spoelwater zorgde. Op de tekening stroomt het water van boven rechts naar links. De toegangsweg loopt van links naar de ingang in het midden.

Uitgangspunt was de aangetroffen elementen onderdeel te laten zijn van het museum, aangevuld met informatie over de regionale textielindustrie, eigenlijk wolindustrie. Daarbij zijn uit beeld geraakt maar nog wel aanwezige relicten tevoorschijn gehaald: het Canal dat van verderop het water aanvoerde om het rad aan te drijven. Hieronder (semi-sótano) zie je het oorspronkelijke rad ingetekend evenals de later geïnstalleerde turbine voor de aandrijving van de machineriën in het 'linker' gebouwdeel.

hieronder is al te zien hoe het mis ging! Inwendig alles gesloopt!!

Het gebouw was eigenlijk een groot apparaat: beneden in de kelder (-3,65) werden vuren gestookt. Heet water om de wollen stoffen te kleuren in grote ketels. De warme lucht werd benut om boven de stoffen weer te drogen. De lucht werd getransporteerd door gemetselde kanalen. De vuren werden in een nis gestookt, iedere nis had zijn eigen kanalen/schoorsteen. Tijdens de inspektie bleek er beneden in deze kelder zelfs een dood paard te liggen, brrr.

dat waren dus die mooie schoorstenen waar niemand prijs op stelde!!

Op de Primera Planta zullen wel zolders geweest zijn, nu kon daar nog een stukje museum en de kantoren ondergebracht worden. In mijn gedachten zou ik daar ook een kantoor krijgen? Het zou allemaal anders gaan: Alejo Riñones (de burgemeester) liet een ambtenaar voor 'architect' spelen waardoor het hele gebouw verminkt werd, uitgebroken en herbouwd met een nieuw dak en zonder de kenmerkende schoorstenen. Het meeste geld dat 'Brussel' beschikbaar had gesteld verdween in de skipiste in de bergen . . .
Uiteindelijk ontstond er wel meer belangstelling voor het fenomeen industrieel erfgoed wat uiteindelijk wel een wandelroute opleverde.